Artikel

19u30, gratis toegang, graag bevestiging van aanwezigheid via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken..

“Johanna de Waanzinnige”, een historische roman van Joris Tulkens.

Op de cover het gezicht van een vrouw, half verborgen met een mysterieuze glimlach op haar lippen… Ze wil eigenlijk niet gezien worden...

De titel alleen al intrigeerde me. Er stond geen komma achter Johanna. “de Waanzinnige” leek haar familienaam of op zijn minst toch een vaste eigenschap van haar.

Ik had al wel wat lectuur achter de kiezen rond Johanna van Castilië, dochter van de Zeer Katholieke Koningen Isabella en Ferdinand, Infanta van het prille, verstrengelde Castilla y Aragón en echtgenote van de charmante Filips De Schone. Vooral documentaires dan, en Spaanstalige historische teksten.

Steeds komt dezelfde vraag terug. Was ze werkelijk waanzinnig, gek, emotioneel zwak, …? Of werd ze door de mannen in haar omgeving opzij geschoven voor haar o zo aantrekkelijke macht? Johanna werd namelijk na de dood van haar moeder koningin van het steeds welvarender koninkrijk Castilla. Heel aantrekkelijk voor Filips de Schone die zo zijn rijk sterk kon uitbouwen. En voor haar vader Ferdinand die al langer ijverde om niet enkel te regeren in Aragón, maar tevens in alle andere delen van Hispania.

De cover gaf aan dat het een historische roman is. Interessant genoeg om het boek aan te kopen en het gezellig door te lezen op zoek naar het beeld dat Joris Tulkens geeft van Johanna en haar wervelende levensloop.

De auteur brengt dat verhaal op een vlotte manier. Er is een mooi evenwicht tussen het puur descriptieve en het verlevendigen van de personages in kwestie. Hij geeft het decorum voldoende weer om de verhaallijn te ondersteunen, zoals bijvoorbeeld de inname van Granada en de aankomst van Johanna in de Nederlanden. Het veranderende landschap tussen de Nederlanden en Spanje wordt beschreven, alsook de moeilijkheden tijdens de voor ons bijna ondenkbare lange reizen.

Boeiend in de roman is het afwisselen van de spreker. Evident belangrijke personages komen aan het woord zoals Isabella van Castilië, de moeder van Johanna, en haar echtgenoot Filips de Schone. Maar ook op het eerste zicht minder belangrijke pionnen nemen het woord. Diego Ramírez bijvoorbeeld, die verslagen stuurt aan zijn koningin Isabella over Johanna’s leven aan het hof van Filips. En Francisca Calderón, de hofdame van Johanna. Men krijgt als lezer op die manier het gevoel écht achter de schermen mee te leven met Johanna.

De verschillende invalshoeken en – vaak hevige - meningen houden je als lezer alert. Men wordt uitgenodigd, gewongen bijna, om zelf ook een opinie te vormen over het turbulente leven van Johanna.

Was ze werkelijk waanzinnig of was ze een té gevoelige vrouw in het keiharde politieke leven in het Europa van de zestiende eeuw?